Recensie: ‘Mijn eerste lijk is gelukkig vers’

Mijn eerste lijk is gelukkig vers blikt in het leven van Pascale Bruinen, een vrouwelijke officier van justitie.  Ik heb zo ie zo bewondering voor deze vrouw, die zich staande weet te houden in de mannenwereld naast een gezin met kinderen. Lijkt me zelf erg moeilijk. Dan ben je 24/7 bezig zowel op het werk als thuis.

“Omdat rechters onafhankelijk zijn, hoeven ze zich niets aan te trekken van wat ik vind dat de straf zou moeten zijn. Omdat rechters in Nederland niet verkiesbaar zijn, zoals bijvoorbeeld in de Verenigde Staten, hoeven zij ook geen rekening te houden met wat hun kiezers  niet van hun beslissingen vinden en hoeven zij ook geen campagne te voeren voor hun herverkiezing. Deze onafhankelijkheid betekent nou ook weer niet dat strafrechters alles kunnen doen wat ze willen als ze vonnis wijzen. Doorgaans zullen ze zich bij hun vonnis laten leiden door gerechtelijke uitspraken van hogere rechterlijke instanties zoals gerechtshoven en de Hoge Raad. Zouden ze dat niet doen, dan is de kans groot dat de rechtbank in hoger beroep een gevoelige tik op de vingers krijgt van het hogere rechtscollege. Daarnaast hebben rechters, hoewel onafhankelijk, hun eigen interne oriëntatiepunten voor straftoemeting en LOVS-afspraken geformuleerd waar ze wel degelijk op terugvallen in strafzaken. En deze oriëntatiepunten liggen doorgaans lager dan de onze, die wij richtlijnen noemen.”

Pascale Bruinen geeft een kijkje in de onbekende wereld officier van justitie. Ik denk dat de gemiddelde Nederlandse bevolking niet echt een idee heeft wat het werk precies inhoudt. De gemiddelde student met een juridische achtergrond ook niet.  Ik studeer zelf ook rechten. Dus voor mij was dit boek een erkenning. Het werk lijkt misschien makkelijk, maar is het niet.  Ik denk dat dit boek een eye-opener is. Ik vroeg mij stiekem af of Pascale in gedachten had om meer vrouwen aan te sporen om te werken als officier van justitie. Mij heeft ze in ieder geval wel extra nieuwsgierig gemaakt naar dit beroep.

“Mijn kinderen zijn er al helemaal niet blij mee. Als ze nog klein zijn, begrijpen ze nog niet zo goed dat en waarom ze stil moeten zijn als ik eindeloze en intensieve telefoongesprekken voer. En dat gebeurt nogal eens, want mijn pieper heeft de gewoonte om op de vervelendste momenten te rinkelen. Bijvoorbeeld als ik mijn zoon en dochter gezellig aan het voorlezen ben. Of als ik net het badwater op temperatuur heb en ze niet kunnen wachten om lekker te gaan spetteren. Of als ik net met ze bij de geitjes in het park ben aangekomen tijdens die ene keer dat ik besluit het erop te wagen en naar buiten te gaan. Nee, dan is het niet leuk als mama zich moet concentreren op een telefoongesprek. Als kleuter hebben ze er een handje van me om me juiste voortdurend wat te vragen als ik met de politie aan de lijn hang. Dat gaat ongeveer als volgt:

Politieman: ‘We hebben net een dode man aangetroffen in gemeente X. Het lijkt op een ongelukkige val van de trap maar dat..’

Kind 1: ‘Mama? Mama? Mámááááá!(snel in volume toenemend).

Politieman: ‘Zei u iets?’

Ik terwijl ik mijn wenkbrauwen streng frons en mijn vinger even op mijn mond leg richting Kind 1 om het tot stilte te manen: ‘Nee hoor gaat u verder.’

Politieman: ‘Ja zoals ik al wilde zeggen, dat moet nog onderzocht worden.’

Ik, terwijl ik met Kind 2 om mijn been geklemd probeer te lopen naar een plek waar ik rustig kan schrijven: ‘Wie betreft het? Is de Technische Recherche al ter plaatse?’

Kind 1: ‘Maaaamaaaaa! Ik moet plasje doen!’

Politieman: ‘O, ik hoor dat er bij u ook een crisis is!”

Ik denk dat veel fulltime werkende moeders zich in de bovenstaande situatie kunnen herkennen, met name wanneer ze een ‘mannenberoep’ uitoefenen. Met name wanneer de kinderen heel klein zijn. Bruinen krijgt veel te verduren tijdens haar werk: verkrachtingszaken, zedenzaken, moorden. Je moet wel erg sterk in je schoenen staan om dit zo te slikken en te kunnen accepteren iedere dag opnieuw dat terwijl je kinderen thuis hebt. Ik had eerder gedacht dat Bruinen geen kinderen had en geen gezin had. Bijzonder is dat ze als moeder het werk verricht. Zo zie je maar weer dat er vooroordelen heersen over vrouwen die aan het werk zijn in ‘mannenberoepen.’ Ook verwachtte ik dat ze een beetje emotieloos zou zijn. Maar ik had het mis. Bruinen beschrijft alles vol emotie en is bovendien een erg aardige persoon, een gewone mens en een bijzonder lieve moeder.  Dat Bruinen dapper is was mij al duidelijk. Schrijven kan ze zeker heel goed. Ik heb met veel plezier haar openhartig boek gelezen. Ik zou dit boek aan iedereen aanraden. Zeker een boek dat 5 sterren waard is.

Pascalle Bruinen(1964) is officier van justitie. Ze schrijft columns voor het Algemeen Dagblad.  Ze blogt hiernaast op  coolcolumns. Ze is gek op cruisen en reizen. Haar ervaringen deelt ze op een tweede blog: Cruise Craver.

Dit boek is verkrijgbaar bij Uitgeverij De Fontein voor €17,50.